Het leven loopt niet altijd volgens plan. In deze blog lees je waarom ik de stand van mijn zeilen bijstelde en hoe dat leidde tot de YOLO-kaartjesmakerij.
Na mij opleiding tot bio-ingenieur in het land- en bosbeheer tuimelde ik halsoverkop in het onderwijs. Want wat is er mooier dan jongeren die volop hun weg aan het zoeken zijn in het leven wegwijs maken in de wondere wereld van wiskunde en wetenschappen? In een veelzijdige omgeving lessen voorbereiden en geven, nieuwe technologische ontwikkelingen integreren, evalueren, feedback geven,… Met wisselende opdrachten die directies mij toevertrouwden en gemiddeld 26 adolescenten per klas (en ongeveer dubbel zoveel ouders achter elke leerling) waren dat heel veel mensen voor wiens geluk ik mij als verstokte people-pleaser verantwoordelijk voelde. “Alles geven”, net zoals de meest ondoordachte promo-campagne van Ben Weyts om meer leerkrachten aan te trekken, voorschrijft. Tot het op was. Opgebrand. Tuuuuuuuuuut…
You can’t pour from an empty cup.
Dus werd ik thuis gezet om in alle rust mijn “kopje” weer te vullen met energie. Ik werkte dan niet volgens de standaard opvatting in onze maatschappij, maar in mijn “kop” was het alles behalve rustig. Ik twijfelde aan alles. Mezelf, de keuzes die ik tot dan toe gemaakt had in het leven,… Wat doe ik toch verkeerd?
In mijn zoektocht naar een antwoord op deze vraag, volgde ik onder andere loopbaanbegeleiding. Daar maakte ik kennis met de eigenschap hoogsensitiviteit. Mijn eerste reactie was: “Daar gaan we weer, ik hoor het al heel mijn leven: ik ben té gevoelig, dat moet ik veranderen om mee te kunnen in deze maatschappij”.
Toch was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en door verder in het onderwerp hooggevoeligheid te duiken, ontdekte ik dat het onmogelijk is om dit te wijzigen. Net zoals elke andere persoonlijke eigenschap. De kleur van je ogen kan je ook niet kiezen noch veranderen. Het gaf mij enigszins rust te ontdekken dat veranderen dus onbegonnen werk was. Meer nog… ik leerde dat deze eigenschap tal van mooie mogelijkheden heeft als ik ze in deze harde maatschappij dúrf te omarmen. Onze samenleving kan wel wat zachtheid en gevoeligheid gebruiken.
Door het erkennen van deze eigenschap werd ook duidelijk dat een schoolomgeving nefast is voor mijn energieniveau. Door mijn hooggevoelige aard vang ik meer signalen op dan de gemiddelde persoon en die signalen worden bovendien diepgaander verwerkt. Eindelijk begreep ik waarom ik zo moe was na enkele uren voor de klas staan. Ondanks de schoonheid van deze job.
Wat mij wél energie geeft is creatief bezig zijn. Iets maken. Tekenen, schilderen, naaien,… dingen waar ik als leerkracht geen tijd voor nam. Tijdens mijn burn-out-ziekteverlof ontdekte ik handlettering en de evolutie in deze vaardigheid liep samen met mijn herstel.
De loopbaanbegeleiding ging ondertussen verder. Als het onderwijs niet mijn pad bleek te zijn, welke job zou dan wél bij mij passen? Na 20 jaar in het onderwijs was mij diploma van bio-ingenieur niet meer zoveel waard. Ik moest het dus over een andere boeg gooien. De zeilen bijzetten. Mezelf terug (uit)vinden. Mezelf de mogelijkheid geven om terug te spelen en terug te ontdekken wat ik écht graag deed, onafhankelijk van eerder gemaakte keuzes. Terug naar het kleine Yolijntje.
In de één of andere oefening vroeg de loopbaanbegeleidster me waarvoor ik complimenten kreeg van anderen. Het enige wat op dat moment in mij opkwam was: de kaartjes die ik stuur. Ik vond dat antwoord zelf immens onbenullig en zonk door de grond van schaamte omdat ik niks “groter” te zeggen had. Maar haar reactie was:
“Awel… kaartjes!”
Met deze 2 woorden kwam er weer een proces op gang. De kleine kaartjes waarin ik al mijn creativiteit kwijt kon, kwamen blijkbaar écht binnen bij mensen. Als bewijs van waardering kreeg ik er dikwijls complimentjes voor. Een vriendin nam bijvoorbeeld een kaartje van mij als één van de weinige tastbare voorwerpen mee in haar rugzak op haar grote reis naar de andere kant van de wereld.
Kaartjes mogen dan wel letterlijk klein zijn, ze zitten dikwijls bomvol emotie. Dat maakt ze waardevol op een manier die onze zakelijke leefwereld moeilijk begrijpt. Mijn schaamte en misprijzen voor deze kleine boodschappers was volledig onterecht.
De kleine dingen? De kleine momenten? Ze zijn niet klein!
Deze quote van Jon Kabat-Zinn leerde ik kennen bij de cursus mindfulness die ik ook volgde tijdens mijn herstelperiode en maakte in zijn eenvoud een diepe indruk.
Later vielen de puzzelstukjes in elkaar:
Misschien was mijn burn-out een uitnodiging om vanaf nu de kleine dingen in het leven de aandacht te geven die ze verdienen. Ik kan waarde toevoegen aan de wereld door mijn creativiteit de vrije loop te laten en mijn rijke gevoelswereld niet langer te onderdrukken. Kaartjes zijn de manier die het best bij mij past om deze boodschap - en het resultaat ervan - te delen met de wereld.
Zo ontstond studio YOLO.
Ik hoop dat mijn “kleintjes” ook van grote waarde mogen zijn voor jou en de mensen om wie je geeft.
Warme groet,
YOLO*
*Yolijn Loeckx